რუსეთის პოლიტიკა და მთავრობა ერთ-ერთი ყველაზე აქტუალური საკითხია და რეფერატების სათაურებშიც ხშირად გვხვდება. ამიტომ დავწერეთ ეს ბლოგი რომ უფრო გაგიმარტივოთ საუნივერსიტეტო ცხოვრება, მზად ხარ ? მაშინ დაიწყე კითხვა
რუსეთის ფედერაციის ისტორიაში სუვერენიტეტთა აღლუმი წარმოადგენს ერთ-ერთ ყველაზე მნიშვნელოვან პოლიტიკურ მოვლენას, რომელმაც ფუნდამენტურად შეცვალა ქვეყნის ფედერალური მოწყობა.
1990-იანი წლების დასაწყისში, საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ, რუსეთის ფედერაციის სუბიექტებმა დაიწყეს აქტიური ბრძოლა მეტი ავტონომიისა და დამოუკიდებლობისთვის, რამაც სერიოზული გამოწვევების წინაშე დააყენა ახლად ჩამოყალიბებული ფედერალური ცენტრი.
ეს პერიოდი გამოირჩეოდა რეგიონების მხრიდან გაძლიერებული სეპარატისტული ტენდენციებით, ეკონომიკური დამოუკიდებლობის მოთხოვნებითა და პოლიტიკური დაპირისპირებებით. სუვერენიტეტთა აღლუმმა მნიშვნელოვნად შეარყია ფედერალური ცენტრის ავტორიტეტი და გავლენა, რაც შემდგომში გახდა მასშტაბური პოლიტიკური ცვლილებების საფუძველი.
თუ გაინტერესებთ რუსეთის პოლიტიკური სისტემის ანალიზი და გჭირდებათ დახმარება რეფერატის მომზადებაში, მოგვწერეთ ახლავე და პროფესიონალთა გუნდი დაგეხმარებათ!
ფედერალური ცენტრის შესუსტება
სუვერენიტეტთა აღლუმის პერიოდში ფედერალური ცენტრის პოზიციები მნიშვნელოვნად შესუსტდა, რაც რამდენიმე მთავარი ფაქტორით იყო განპირობებული. უპირველეს ყოვლისა, საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ შექმნილმა პოლიტიკურმა ვაკუუმმა რეგიონებს მისცა საშუალება, დაეწყოთ აქტიური ბრძოლა ძალაუფლების გადანაწილებისთვის.
რეგიონებმა დაიწყეს საკუთარი კონსტიტუციებისა და კანონების მიღება, რომლებიც ხშირად წინააღმდეგობაში მოდიოდა ფედერალურ კანონმდებლობასთან. მაგალითად, ტატარსტანმა და ბაშკირეთმა მიიღეს კონსტიტუციები, რომლებიც მათ სუვერენულ სახელმწიფოებად აცხადებდა. ეს პირდაპირ ეწინააღმდეგებოდა რუსეთის ფედერაციის კონსტიტუციურ წყობას და საფრთხეს უქმნიდა ქვეყნის ერთიანობას.
თუ საერთაშორისო ურთიერთობების შესავალში გაქვს რაიმე გასარკვევი, მაშინ გაეცანი ჩვენს სტატიას ახლავე
განსაკუთრებით მწვავედ გამოვლინდა ფედერალური ცენტრის უუნარობა, გაეკონტროლებინა ეკონომიკური პროცესები რეგიონებში. მდიდარი რესურსების მქონე რესპუბლიკები და ოლქები უარს აცხადებდნენ გადასახადების გადახდაზე ფედერალურ ბიუჯეტში და ცდილობდნენ დამოუკიდებლად ემართათ საკუთარი ბუნებრივი რესურსები. ამან მნიშვნელოვნად შეასუსტა ფედერალური ცენტრის ფინანსური ბაზა და ეკონომიკური ბერკეტები.
ფედერალური ცენტრის შესუსტებას ხელი შეუწყო ასევე რეგიონების ლიდერების გაძლიერებამ. ისინი ხშირად მოქმედებდნენ როგორც დამოუკიდებელი პოლიტიკური ფიგურები, რომლებიც პირდაპირ მოლაპარაკებებს აწარმოებდნენ მოსკოვთან და ზოგჯერ უგულებელყოფდნენ კიდეც ფედერალური ხელისუფლების გადაწყვეტილებებს.
რეგიონული დაპირისპირებები
სუვერენიტეტთა აღლუმის პერიოდში რეგიონული დაპირისპირებები გახდა ერთ-ერთი ყველაზე მწვავე პრობლემა რუსეთის ფედერაციისთვის. ეს დაპირისპირებები ვლინდებოდა როგორც რეგიონებსა და ფედერალურ ცენტრს შორის, ისე თავად რეგიონებს შორის ურთიერთობებში.
ეკონომიკური უთანასწორობა წარმოადგენდა დაპირისპირების ერთ-ერთ მთავარ მიზეზს. ბუნებრივი რესურსებით მდიდარი რეგიონები, როგორებიცაა ტიუმენის ოლქი და სახა (იაკუტია), მოითხოვდნენ მეტ კონტროლს საკუთარ რესურსებზე და წინააღმდეგობას უწევდნენ შემოსავლების გადანაწილებას ღარიბ რეგიონებთან. ეს ქმნიდა სერიოზულ დაძაბულობას ფედერაციის სუბიექტებს შორის.
თუ გაინტერესებს როგორ დაწერო შენი ესე აკადემიური სტანდარტების დაცვით, მაშინ ეს სტატია შენთვისაა.
პოლიტიკური სტატუსის საკითხიც მწვავედ იდგა. ეთნიკური რესპუბლიკები, როგორიცაა ტატარსტანი და ბაშკირეთი, მოითხოვდნენ განსაკუთრებულ პრივილეგიებს და უფლებებს, რაც იწვევდა უკმაყოფილებას სხვა რეგიონებში, განსაკუთრებით რუსული უმრავლესობით დასახლებულ ოლქებში. ეს ქმნიდა ეთნიკური დაძაბულობის საფრთხეს.
ადმინისტრაციული საზღვრების საკითხიც ხშირად ხდებოდა დავის საგანი. ზოგიერთი რეგიონი ცდილობდა საკუთარი ტერიტორიების გაფართოებას ან პრეტენზიას აცხადებდა მეზობელი რეგიონების რესურსებზე. ეს დაპირისპირებები ზოგჯერ სასამართლო დავებშიც კი გადაიზრდებოდა.
რეცენტრალიზაციის პოლიტიკა
სუვერენიტეტთა აღლუმის შედეგად შექმნილმა გამოწვევებმა განაპირობა რეცენტრალიზაციის პოლიტიკის აუცილებლობა. ეს პროცესი განსაკუთრებით გააქტიურდა 2000 წლიდან, როდესაც ფედერალურმა ცენტრმა დაიწყო მიზანმიმართული ნაბიჯების გადადგმა კონტროლის აღსადგენად.
პირველი მნიშვნელოვანი ცვლილება იყო ფედერალური ოკრუგების შექმნა. ეს ახალი ადმინისტრაციული დონე გახდა ეფექტური ინსტრუმენტი რეგიონების გასაკონტროლებლად. ფედერალური ოკრუგების ხელმძღვანელები, რომლებიც პირდაპირ პრეზიდენტს ემორჩილებოდნენ, ზედამხედველობდნენ რეგიონებში ფედერალური კანონების აღსრულებას.
მნიშვნელოვანი ცვლილებები შეეხო რეგიონების ხელმძღვანელების არჩევის წესს. პირდაპირი არჩევნების გაუქმებამ და პრეზიდენტის მიერ დანიშვნის სისტემაზე გადასვლამ მკვეთრად გაზარდა რეგიონალური ლიდერების დამოკიდებულება ფედერალურ ცენტრზე. ამ ცვლილებამ ფაქტობრივად დაასრულა რეგიონების პოლიტიკური ავტონომია.
ეკონომიკური კონტროლის გაძლიერება განხორციელდა საგადასახადო სისტემის რეფორმით. ფედერალურმა ცენტრმა მოახდინა საგადასახადო შემოსავლების ცენტრალიზება და შემოიღო მკაცრი კონტროლი ბუნებრივი რესურსების მართვაზე. ეს რეფორმები მიზნად ისახავდა რეგიონების ფინანსური დამოუკიდებლობის შეზღუდვას.
დასკვნა
სუვერენიტეტთა აღლუმი წარმოადგენს უმნიშვნელოვანეს პერიოდს რუსეთის ფედერაციის თანამედროვე ისტორიაში, რომელმაც ფუნდამენტური გავლენა იქონია ქვეყნის პოლიტიკურ და ეკონომიკურ განვითარებაზე. ამ პერიოდის შედეგები დღემდე აისახება რუსეთის ფედერალურ მოწყობაზე.
ფედერალური ცენტრის დასუსტებამ და რეგიონული დაპირისპირებების გამწვავებამ საბოლოოდ განაპირობა რეცენტრალიზაციის პოლიტიკის გატარების აუცილებლობა. ეს პროცესი გახდა ფედერალური ცენტრის მხრიდან პასუხი იმ გამოწვევებზე, რომლებიც სუვერენიტეტთა აღლუმის პერიოდში წარმოიქმნა.
თანამედროვე რუსეთის ფედერალური სისტემა მნიშვნელოვნად განსხვავდება 1990-იანი წლების მოდელისგან. ცენტრალიზებული კონტროლის მექანიზმები, რომლებიც რეცენტრალიზაციის პოლიტიკის შედეგად ჩამოყალიბდა, განსაზღვრავს დღევანდელ ურთიერთობებს ფედერალურ ცენტრსა და რეგიონებს შორის.
გჭირდებათ დახმარება რუსეთის პოლიტიკური სისტემის ანალიზში? დაგვიკავშირდით Facebook Messenger-ზე და მიიღეთ პროფესიონალური დახმარება აკადემიური ნაშრომის მომზადებაში!
